Blog Wide

Bilirsin, ekmek yapmaya bayılırım. Yalnızca o, fırından yeni çıkmış somunların, bagetlerin insanı tatlı düşlere, sıcak anılara, daha önce gidilmemiş ülkelere, çocukluğun bir çorbayla, bir bardak çayla ısıtılan, sobalı soğuk sabahlarına, gençliğin bir dilim tahin helvası katık edilen uzun gecelerine götüren baştan çıkarıcı kokusundan değil, hamur hazırlarken, yoğururken, mayalarken, pişirirken dünya ile bağımı kesip, yüreğimin anlattıklarını dinlemekten, ona kendimi anlatmaktan da keyif alırım.

Deniz hayatın her yönünün bir modelini görebileceğimiz engin imkanlar sunar insana. Makro ve mikro dünyalar arasındaki her zerreciğin bir örneğini, bir benzerini denizde bulmak mümkündür. Üzerinde yaşadığımız gezegende hayatın başladığı yerdir deniz.

İnsanı en mutlu eden, sahip oldukları değil, yaşadığı anlarmış. Kim demişti, nereden duymuş ya da okumuştum hatırlamıyorum. Yaşanan anlar?

Çalışmak için evin yakınlarındaki bir kafeye gidiyorum zaman zaman. Çok gürültü, derin sessizlik gibi bir etki bırakıyor kanımca. İstediğin gibi oku, yaz, çiz. Elde düzeltmeleri yapılacak bir kitap vardı. Önce kitaptaki cümleyi okudum, “İnsan içindeki saf enerji ile dünyayı yok edebilecek, yeni dünyaları yaratabilecek güçtedir” yazıyordu. Ve ben bu kudretli cümleyi okurken masada duran kahvaltı tabağı dolayısıyla tepeme bir karasinek musallat oldu. Yazan: Elif Berna KUTLUATASeslendiren: Elif Berna KUTLUATA – 09 Aralık 2019

Sonbaharı sever misin? Kimisi için hüzündür. İlkbaharın coşkusu ve yazın her şeyi başarma gücü, yerini sararıp düşen her bir yaprak için dökülen gözyaşına bırakmıştır. Bu hayatta senin yanında olmayı seçen, ama görevlerini tamamlayan sevdiklerin birer birer veda ederler sana. Bilirsin; bu bir yok oluş ya da sonsuz ayrılık değildir. Yine de, birlikte geçen mevsimler, güzel anlar, mutlu anılar silinmez belleğinden.