play_arrow
Ortak Rüyamız İnsanlık Güneşi VAKFI
play_arrow
Kendinde Kalarak Yabancılaşmak MUSTAFA ALAGÖZ
play_arrow
ZAMAN’a dair bir diyalog İnsanlık Güneşi VAKFI
play_arrow
Kahraman Arketipi ve Dönüşüm Süreci (videoM) İnsanlık Güneşi VAKFI
play_arrow
Boşluk Levent KENTER
play_arrow
Kendimize Bakış Zübeyde Nuray ÇAĞIRAN
play_arrow
Uyan Anadolu, UYAN ! Memet Ali KAYA
play_arrow
Farkındalıklar, İdrakler ve Yolculuk Nurcan DEMİRALP
play_arrow
Yeni Doğarken Diri Olmak ve Diri Kalmak Dolunay KADIOĞLU POLAT
play_arrow
Anadoludan İnsan ve Doğa Yansımaları Ayşe Füsun HACIÖMEROĞLU
Her birimiz içimizdeki değer’le, insan olmanın, var olmanın değer’iyle dünyaya geliriz. İnsan ‘değer’in bizatihi kendisidir. Değer öz’günlüğümüzdür; bütünün her birimizin içinde keşfedilmeyi ve ortaya çıkartılarak gerçekleşmeyi bekleyen parçasıdır. Kendi özgünlüğünü kavrayabilen, bütünün farkındalığına erişmeye başlar. Bu aslında hem kendindeki gerçeğe değ’ebilmek hem de bütünün içindeki özgün yerini ve sorumluluğunu bulabilmektir. […]
Eskiciiii, eskiler alıyorum, eskiciiiiiii! Eskici, bakar mısın? Buyurun ablacım? Eskilerim var vermek istiyorum, alır mısın? Tabii alırım, işimiz bu. Neler var? Sorma, epey şey var. Ne çok biriktirmişim.
Evimde yalnızdım. Güzel bir akşam olacağını umuyordum. O sırada kapının çalındığını duydum. Kimseyi beklemiyordum. Zaten çat kapı kimse gelmezdi evime. “Kim o?” diye sorduğumda aldığım cevap ile irkildim. Gerçekten o olabilir mi? diye düşündüm.
“Çarşıdan aldım bir tane, eve geldim bin tane” bilin bakalım bu ne… Çocukluğumuzda bu gibi bilmecelerle zihin oyunları oynardık. Çok eğlenirdik. Grupta kimler varsa yeni yeni bilmeceler bulur, kimsenin bilemeyeceği bilmeceler söylemeye gayret ederdik.
Yine gelmişti ayrılık vakti. Birazdan çıkacaktı evden. Cepheye gidecekti. Evdekilere söylemeden…
Muavin boğuk sesiyle “yarım saat ihtiyaç molası” diye bağırınca irkilerek uyandı yarım yamalak uykusundan. Belli belirsiz ve renksiz rüyasında da otobüs yolculuğu yapıyordu.
Aralık ayının sonlarını yaşadığımız şu günlerde, akşam evde camın önünde oturmuş, dışarıyı seyrediyordum. Kar yağıyordu. Kar tanecikleri sokak lambalarının ışık yansımalarına ritim tutarak dans ediyor, beyaz tüy parçacıkları misali yığınlar halinde yere düşüyordu. İnsanlar bir an evvel evlerine ulaşabilmek için koşturuyordu.
Gerçek bir yaşam hikayesi.. Öylesine gerçek ki; yaşadığı her sıkıntıyı güzelliklere çevirmiş, kök salmış ve göklere uzanan güzel meyveler vermiş.
Gerçek doğamız gökyüzü gibidir. Bünyesindeki her şeye kucak açan bir alan, bir boşluk. Gerçek doğamız resmin çizildiği boş bir kağıt gibidir. Tüm deneyimlerimizin, kimliklerimizin var olmasına izin veren bir alan.
